در این صفحه می توانید مقالات مرتبط با روانشناسی کودک را مشاهده کنید.
تاخیر در رشد گفتاری نباید با تأخیر در یادگیری صحبت کردن اشتباه گرفته شود، زیرا تاخیر در رشد گفتاری به معنای تاخیر در شروع بیان کلمات با معنی به صورت جداگانه و سپس ترکیب آن‌ها به صورت جملات ساده (دو یا سه کلمه‌ای) است.
آیا احساس می‌کنید کودک شما علاقه چندانی به پرسش‌گری یا کشف موضوعات جدید ندارد؟ شاید به‌دنبال راه‌هایی هستید تا این میل طبیعی به دانستن را در فرزندتان تقویت کنید. کنجکاوی یکی از موتورهای محرکه یادگیری در انسان است که از کودکی آغاز می‌شود و تا بزرگسالی ادامه دارد. در سنین بالاتر، روش‌های متنوعی برای تحریک این حس وجود دارد، اما ریشه‌های آن در دوران کودکی شکل می‌گیرد و همین دوران زمان طلایی برای پرورش آن محسوب می‌شود.
شاید برای شما هم پیش آمده باشد که در یک جمع خانوادگی یا دوستانه، لطیفه‌ای بامزه و نسبتاً ساده را تعریف کرده‌اید و ناگهان جمع از خنده منفجر شده، اما در همان لحظه متوجه نگاه‌های متعجب و بی‌واکنش کودکان حاضر در جمع شده‌اید. آن‌ها با چشمانی گشاد، تنها به بزرگ‌ترهایی نگاه می‌کنند که از ته دل می‌خندند، بی‌آنکه خودشان حتی لبخندی زده باشند. این واکنش چه معنایی دارد؟ آیا کودکان موضوع لطیفه را درک نمی‌کنند؟ یا اساساً توانایی خندیدن به یک شوخی، فراتر از آن چیزی‌ست که تصور می‌کنیم؟
یادگیری مسئولیت‌پذیری یکی از پایه‌ای‌ترین مهارت‌هایی است که نوجوانان در مسیر رشد فردی و اجتماعی خود باید بیاموزند این ویژگی نقش مهمی در شکل‌گیری شخصیت، هویت و استقلال آن‌ها ایفا می‌کند. نوجوانی، دوره‌ای حساس و پرچالش از زندگی است که در آن فرد به تدریج از وابستگی به والدین فاصله گرفته و برای ایفای نقش‌های اجتماعی جدید آماده می‌شود. آموزش مسئولیت‌پذیری در این مرحله نه تنها به رشد فردی نوجوان کمک می‌کند، بلکه زمینه‌ساز پرورش افرادی بالغ، متعهد و قابل اعتماد برای آینده‌ی جامعه است.
توانایی والدین در درک و شناسایی احساسات کودک، یکی از پایه‌های اساسی برای برقراری یک رابطه عاطفی سالم و حمایت‌گرانه با فرزند است. کودکان، به ویژه در سال‌های ابتدایی رشد، اغلب نمی‌توانند احساسات پیچیده‌ای که تجربه می‌کنند را به‌روشنی بیان کنند در چنین شرایطی، این والدین هستند که با مشاهده دقیق، همدلی و دانش کافی، می‌توانند پشت پرده‌ی رفتارها و واکنش‌های کودک را درک کرده و با او ارتباطی موثر برقرار کنند.
با بزرگ‌تر شدن فرزندتان، شما به عنوان والد نه تنها منبع عشق و امنیت او هستید، بلکه نقش کلیدی در شکل‌گیری شخصیت، ارزش‌ها و مهارت‌های زندگی‌اش ایفا می‌کنید. طبیعی است که بخواهید از او در برابر خطرات زندگی محافظت کنید و بهترین مسیرها را برای رشدش هموار سازید اما در این میان، نکته‌ای ظریف و مهم وجود دارد که بسیاری از والدین ناآگاهانه از آن غافل می‌مانند: حمایت‌های افراطی، مراقبت‌های بیش از حد و انجام کارهایی که کودک می‌تواند خودش انجام دهد، نه تنها کمکی به رشد او نمی‌کند، بلکه ممکن است سد راه شکل‌گیری حس مسئولیت‌پذیری و استقلال در کودک شود.
احتمالاً شما هم بارها در خانه، فروشگاه یا مهمانی با کودکی مواجه شده‌اید که ناگهان صدای بلند جیغ او فضا را پر می‌کند. بسیاری از والدین در این موقعیت‌ها احساس درماندگی می‌کنند و گاهی ناچار می‌شوند برای پایان دادن به این رفتار، خواسته کودک را برآورده کنند. اما واقعاً چه چیزی پشت این جیغ‌ها نهفته است؟ چرا برخی کودکان از جیغ زدن به‌عنوان ابزار ارتباطی استفاده می‌کنند و چگونه باید به‌درستی با آن برخورد کرد؟
آموزش مفاهیمی مانند قناعت، مدیریت مالی و درک ارزش پول، بهتر است از همان سال‌های اولیه زندگی آغاز شود؛ به‌ویژه در بازه سنی ۳ تا ۵ سالگی که کودک به‌تدریج درک بهتری از خواستن، داشتن و انتخاب کردن پیدا می‌کند. در این دوره، ذهن کودک آمادگی بالایی برای پذیرش مفاهیم پایه‌ای اقتصادی دارد، مفاهیمی که متاسفانه معمولاً در برنامه‌های درسی مدارس جایگاهی ندارند بنابراین، مسئولیت آموزش این موضوعات مهم به‌عهده والدین است.
فرزندپروری، یکی از چالش‌برانگیزترین مسئولیت‌هایی است که والدین در طول زندگی خود تجربه می‌کنند اما اگر هدف‌مان تنها بزرگ کردن یک کودک نباشد، بلکه بخواهیم انسانی را پرورش دهیم که در سراسر عمر خود احساس رضایت درونی، آرامش روانی و شادی پایدار داشته باشد، این مسئولیت چندین برابر پیچیده‌تر خواهد شد. در دنیای امروز که عوامل بیرونی و درونی بسیاری بر سلامت روان کودکان تأثیر می‌گذارند، صرف تأمین نیازهای اولیه مانند خوراک، پوشاک و امنیت، دیگر تضمین‌کننده رشد یک کودک شاد نیست.
حسادت یکی از احساسات پیچیده و عمیقی است که می‌تواند در روابط میان فرزندان به‌ویژه در سال‌های ابتدایی رشد پدیدار شود این احساس، برخلاف آنچه در نگاه اول به‌نظر می‌رسد، صرفاً از درون کودک سرچشمه نمی‌گیرد؛ بلکه در اغلب موارد، رفتارها، واکنش‌ها و الگوهای تربیتی اطرافیان—به‌ویژه والدین—نقش تعیین‌کننده‌ای در تقویت یا کاهش آن ایفا می‌کنند به بیان دیگر، حسادت فرزندان بازتابی است از آنچه در فضای روانی خانواده در جریان است.