شیوه برخورد با شبادراری کودکان تاثیر قابلتوجهی در روند بهبود این مشکل دارد. بهطور طبیعی، کودکان از حدود دو سالگی بهتدریج مهارت کنترل مثانه را یاد میگیرند و قادر میشوند عضلات مربوطه را منقبض کرده و ادرار خود را نگه دارند بااینحال، گاهی اوقات، در هنگام بازی، ممکن است کنترل کافی نداشته باشند و لباس خود را خیس کنند در چنین شرایطی، والدین بهویژه مادران باید خونسردی خود را حفظ کرده و از واکنشهای تند و مضطربکننده پرهیز کنند، زیرا ترس و اضطراب میتواند این روند طبیعی را مختل کند.
شبادراری در کودکان: عوامل جسمی و روانشناختی
شبادراری میتواند ناشی از عوامل جسمی یا روحی-روانی باشد به همین سبب متخصصان توصیه میکنند که در وهله اول، کودکی که بهطور مکرر دچار این مشکل است، تحت نظر پزشک متخصص مجاری ادرار بررسی شود تا احتمال وجود مشکلات جسمانی، مانند اختلالات کلیوی یا مثانه، بررسی گردد.
دکتر حمیدرضا دائمی، روانشناس، بیان میکند که دلایل شبادراری را میتوان در دو دسته کلی طبقهبندی کرد: جسمی و روانی. از نظر جسمی، مصرف زیاد مایعات، بهویژه قبل از خواب و استفاده از مواد غذایی مدر (ادرارآور) میتواند احتمال بروز شبادراری را افزایش دهد بنابراین، ضروری است که ابتدا متخصصین اورولوژی وضعیت جسمانی کودک را بهطور دقیق ارزیابی کنند و درصورتیکه هیچ مشکل پزشکی تشخیص داده نشود، نیازی به درمانهای دارویی نخواهد بود و باید به جنبههای روانشناختی و رفتاری شبادراری توجه شود.
راهکارهای ابتدایی برای مدیریت شبادراری
برای کاهش دفعات شبادراری، میتوان از روشهای سادهای بهره برد. بهعنوان مثال:
- کودکانی که به دفعات دچار شبادراری میشوند، بهتر است در طول شب، در یک بازه مشخص بیدار شده و تشویق شوند تا به سرویس بهداشتی مراجعه کنند.
- محدود کردن مصرف خوراکیهای مدر، مانند نوشیدنیهای کافئیندار، هندوانه و مرکبات در ساعات نزدیک به خواب، میتواند به کنترل این مشکل کمک کند.
در ادامه مقاله، به بررسی دلایل روانشناختی شبادراری و راهکارهای رفتاری مؤثر در مواجهه با این چالش خواهیم پرداخت.
شبادراری بهعنوان یک واکنش احساسی و عاطفی
در بسیاری از موارد، شبادراری نهتنها یک مسئله جسمی، بلکه واکنشی به چالشهای عاطفی و روانی کودک است. احساس ناامنی، کمبود توجه و نارضایتیهای درونی میتوانند از عوامل اصلی بروز این مشکل باشند.
نقش روابط والدین و محیط در شبادراری
یکی از عوامل مهمی که والدین باید به آن توجه کنند، نحوه تعامل و ارتباط با فرزندشان در طول روز است. کودکانی که احساس میکنند بهاندازه کافی مورد محبت و توجه قرار نمیگیرند، ممکن است از شبادراری بهعنوان راهی ناخودآگاه برای جلب توجه یا بیان احساسات فروخورده خود استفاده کنند به همین دلیل، لازم است والدین به کیفیت ارتباطات خانوادگی دقت کرده و فضایی امن و آرام برای فرزند خود فراهم کنند.
همچنین، محل خواب کودک نیز تأثیر بسزایی در کاهش یا تشدید شبادراری دارد. اگر کودک احساس کند جای خوابش مناسب نیست یا نسبت به خواهر و برادرهایش در موقعیت نابرابری قرار دارد، ممکن است از شبادراری بهعنوان نوعی اعتراض ناخودآگاه استفاده کند بنابراین، فراهم کردن محیطی راحت و مناسب برای استراحت کودک، به ایجاد احساس امنیت در او کمک خواهد کرد.
شبادراری بهعنوان ابزار اعتراض کودک
برخی از کودکان با شبادراری سعی دارند ناخودآگاه نارضایتی خود را از شرایط اطرافشان نشان دهند بهعنوانمثال، اگر کودک در طول روز مدام با سرزنشها و تذکرات مداوم والدین مواجه شود، ممکن است بهطور غیرارادی از طریق شبادراری به این وضعیت واکنش نشان دهد. در واقع، این رفتار میتواند راهی برای بیان ناراحتی و اعتراض به شرایطی باشد که کودک توان بیان مستقیم آن را ندارد.
بنابراین، والدین باید بهجای سرزنش و ایجاد فشارهای بیشتر، تلاش کنند فضای خانه را آرامتر کرده و رفتارهای خود را نسبت به فرزندشان بازبینی کنند. فراهم آوردن محیطی که در آن کودک احساس ارزشمندی، محبت و امنیت داشته باشد، تاثیر چشمگیری در کاهش شبادراری خواهد داشت.
نقش تعامل والدین در شبادراری کودکان
ارتباط والدین، بهویژه مادر، با کودک نقش کلیدی در شکلگیری احساس امنیت و آرامش در او دارد در برخی موارد، این ارتباط بهجای حمایتکننده بودن، میتواند فشارآور و سرزنشگر باشد. زمانی که کودک بهطور مداوم مورد انتقاد، امر و نهی یا زیر سؤال بردن قرار میگیرد، این پیام را دریافت میکند که او فردی پر از اشتباه است و این احساس میتواند باعث اضطراب، کاهش اعتمادبهنفس و در نهایت بروز مشکلاتی از جمله شبادراری شود.
تعادل در برخورد با اشتباهات کودک
والدین باید به این نکته توجه داشته باشند که کودکان از طریق مشاهده، تجربه و دریافت بازخوردهای متعادل، یاد میگیرند چه رفتاری درست یا نادرست است. سرزنشهای مداوم یا بزرگ کردن اشتباهات کودک، نهتنها کمکی به اصلاح رفتار او نمیکند، بلکه باعث ایجاد فاصله عاطفی بین او و والدین خواهد شد در مقابل، ترکیب تذکر ملایم درباره رفتارهای نادرست با تشویق و تقویت رفتارهای مثبت، میتواند تأثیر بیشتری در یادگیری و اصلاح رفتارهای کودک داشته باشد.
شبادراری عمدی بهعنوان واکنشی روانی
در برخی موارد، شبادراری میتواند بهصورت عمدی و بهعنوان نوعی واکنش اعتراضی رخ دهد. کودکانی که احساس میکنند محبت کافی از سوی والدین دریافت نمیکنند یا مدام تحت فشارهای کلامی و عاطفی هستند، ممکن است از طریق شبادراری ناخودآگاه سعی کنند توجه و رسیدگی والدین را به خود جلب کنند این رفتار میتواند نشانهای از نیاز کودک به توجه مثبت، محبت و درک بیشتر از سوی والدین باشد.
بنابراین، والدین باید به جای تمرکز بر تنبیه یا سرزنش کودک، به ایجاد فضایی صمیمی و حمایتکننده بپردازند. افزایش تعاملات مثبت، تقویت رفتارهای مطلوب و کاهش انتقادات غیرضروری میتواند به بهبود وضعیت عاطفی کودک و کاهش شبادراری کمک کند.
نحوه برخورد صحیح با شبادراری کودکان
نحوه واکنش والدین، بهویژه مادر، در مواجهه با شبادراری کودک تاثیر مستقیمی بر احساس امنیت و اعتمادبهنفس او دارد. کودکان پس از دو سالگی بهتدریج مهارت کنترل ادرار را میآموزند، اما ممکن است در مسیر یادگیری، بهویژه هنگام بازی یا هیجانزدگی، دچار اشتباه شوند در چنین شرایطی، والدین باید آرامش خود را حفظ کرده و بهجای واکنشهای تند، کودک را با ملایمت راهنمایی کنند. اگر مقداری از ادرار باقی مانده باشد، میتوان کودک را به سرویس بهداشتی برد تا عمل تخلیه را به درستی انجام دهد، این رفتار به کودک کمک میکند تا بدون احساس شرم یا اضطراب، مهارتهای کنترل ادرار را تقویت کند.
اهمیت کلام و برخورد والدین
نحوه صحبتکردن والدین هنگام شبادراری کودک، تاثیر عمیقی بر احساسات و رفتارهای او دارد. سرزنش یا عباراتی مانند «باز هم شلوارت را خیس کردی» میتواند این پیام را به کودک منتقل کند که او مقصر است و این کار را عمداً انجام داده است. این نوع واکنش نهتنها کمکی به حل مشکل نمیکند، بلکه باعث افزایش اضطراب و کاهش عزتنفس کودک میشود در مقابل، والدین باید توجه داشته باشند که شبادراری میتواند دلایل متعددی از جمله عوامل جسمی، عاطفی و فیزیولوژیک داشته باشد بنابراین، درک شرایط کودک و پرهیز از برخوردهای تند، نقش مهمی در کاهش استرس و افزایش همکاری او دارد.
لزوم صبر و حمایت در فرآیند یادگیری کنترل ادرار
مراحل رشد کودک، از جمله از شیر گرفتن، کنار گذاشتن پوشک و یادگیری کنترل ادرار، نیاز به صبر، حمایت و رفتار منطقی دارد. والدین باید در این مسیر، کودک را تشویق کنند و با ایجاد فضایی امن و آرام، به او فرصت دهند تا بهتدریج این مهارت را کسب کند. برخوردهای خشن یا عجولانه، نهتنها این روند را کندتر میکند، بلکه میتواند اثرات منفی بلندمدتی بر اعتمادبهنفس و آرامش کودک بر جای بگذارد در نتیجه، همراهی با کودک با صبر، مهربانی و استفاده از روشهای تشویقی، میتواند بهترین راهکار برای کمک به او در غلبه بر این چالش باشد.
درک شبادراری کودک و برخورد صحیح با آن
کنترل ادرار در کودکان، بهویژه هنگام بازی و خواب، بهطور کامل شکل نگرفته است، در طول بازی، کودک آنقدر غرق هیجان میشود که متوجه افزایش فشار ادرار خود نمیشود علاوه بر این، اندامهای تناسلی او هنوز بهاندازه دوران نوجوانی و بزرگسالی قوی نیستند که بتواند کنترل موثری داشته باشد. این موضوع در هنگام خواب نیز صدق میکند؛ زیرا در این حالت، کودک فاقد کنترل ارادی بر عملکرد مثانه خود است و ممکن است بدون آگاهی، تخلیه ادرار اتفاق بیفتد.
نحوه برخورد والدین هنگام شبادراری کودک
زمانی که کودک دچار شبادراری میشود، نحوه واکنش والدین تاثیر مستقیمی بر احساس امنیت و اعتمادبهنفس او دارد. اگر کودک را سرزنش کنیم و بگوییم «تو شلوارت را خیس کردی»، ممکن است این پیام را دریافت کند که مقصر اصلی است و دچار احساس گناه و شرم شود در مقابل، میتوان با لحنی آرام و همدلانه گفت: «آخ! آخ! شلوارت خیس شد» تا کودک احساس کند که این اتفاق یک مشکل جدی یا غیرقابلجبران نیست، همچنین میتوان با آرامش لباس او را عوض کرد و در کنار آن، موضوعات دیگری را مطرح کرد تا ذهن او از شبادراری منحرف شود. این برخورد مهربانانه و غیر تنبیهی، باعث کاهش استرس و افزایش احساس امنیت کودک میشود.
پذیرش مسئولیت مشترک در فرآیند کنترل ادرار
والدین میتوانند با در نظر گرفتن عوامل مختلفی که بر شبادراری کودک تاثیر دارند، از جمله نوع تغذیه در ساعات پایانی روز، شرایط خواب و میزان استرس کودک، به کاهش این مشکل کمک کنند. مثلاً اگر کودک قبل از خواب خوراکیهای تحریککننده مثانه مصرف کرده باشد، والدین نیز میتوانند بخشی از مسؤولیت را بپذیرند. این نوع نگاه، علاوه بر کاهش احساس گناه در کودک، موجب تقویت حس همکاری بین والدین و فرزند میشود.
شبادراری: فرصتی برای تربیت کودک، نه سرزنش او
شبادراری میتواند فرصتی ارزشمند برای آموزش و تربیت کودک باشد، بهویژه از این جهت که والدین یاد بگیرند با اشتباهات غیر عمدی فرزندشان چگونه برخورد کنند. بسیاری از رفتارهای کودکان، از جمله پرتاب کردن وسایل یا لجاجت، ریشه در ناکامیهایی دارد که ناشی از سبک تربیتی والدین است. اگر والدین بیشازحد خواستههای کودک را برآورده کنند، ممکن است کودک در مواجهه با کوچکترین محدودیت، با رفتارهایی چون شکستن یا پرت کردن وسایل واکنش نشان دهد در چنین شرایطی، مقصر اصلی کودک نیست، بلکه این سبک تربیتی نادرست است که موجب شکلگیری چنین واکنشهایی شده است.
پذیرش نقش والدین در تربیت کودک
بزرگسالان در شکلدهی رفتارهای کودک نقشی اساسی دارند بااینحال، اغلب والدین در مواقعی که کودک دچار شبادراری یا رفتارهای ناخوشایند دیگر میشود، تنها او را مقصر میدانند و به ابعاد مختلف این مسئله توجه نمیکنند. بسیاری از مشکلات رفتاری و فیزیولوژیک، از جمله شبادراری، تحت تاثیر عوامل متعددی مانند تکامل سیستم عصبی، وضعیت عاطفی کودک و سبک تربیتی والدین قرار دارند بنابراین، انتظار اینکه کودک صرفاً به دلیل درک کلامی، بتواند شبادراری خود را کنترل کند، منطقی نیست.
کودک را مقصر ندانیم، بلکه در مسیر رشد همراهیاش کنیم
برخلاف تصور رایج، کنترل ادرار قطعا همانند جابهجایی یک اسباببازی نیست که کودک بتواند بهراحتی بر آن تسلط پیدا کند این فرآیند تحت تأثیر عوامل عصبی و رشدی قرار دارد و نیازمند تکامل تدریجی است. اگر والدین کودک را به خاطر شبادراری سرزنش کنند یا به شخصیت او حمله کنند، این امر میتواند باعث افزایش اضطراب و کاهش اعتمادبهنفس او شود. در مقابل، با صبوری، درک و حمایت، میتوان به کودک کمک کرد تا این مرحله را با آرامش بیشتری پشت سر بگذارد و احساس امنیت روانی بیشتری داشته باشد.
رویکرد آسانگیر اسلام نسبت به شبادراری و تأثیر آن بر تربیت کودک
اسلام به مسائل طبیعی و فیزیولوژیک انسان، از جمله عدمکنترل ادرار در کودکان، با رویکردی ساده و آرام برخورد میکند. در احکام اسلامی، تطهیر نجاست با روشهای آسان مانند ریختن آب مشخص شده است، که نشاندهنده نگاه منطقی و بدون سختگیری نسبت به این موضوع است بااینحال، گاهی والدین و اطرافیان این مسئله را بیشازحد بزرگ جلوه میدهند، بهگونهای که کودک دچار فشار روانی و سرزنشهای کلامی یا حتی رفتاری میشود.
برخورد پیامبر اسلام(ص) با شبادراری کودک: الگویی برای والدین
یکی از آموزندهترین نمونههای برخورد صحیح با شبادراری در سیره پیامبر اکرم (ص) دیده میشود، نقل است که کودکی در آغوش پیامبر(ص) بوده و در همان لحظه خود را خیس میکند. مادر کودک که متوجه این اتفاق میشود، میخواهد او را از آغوش پیامبر(ص) جدا کند، اما پیامبر(ص) با آرامش میفرمایند: «نگران نباشید، بگذارید کارش را تمام کند.» این رفتار پیامبر(ص) نشاندهنده اوج مهربانی، درک صحیح از نیازهای طبیعی کودک و عدم سختگیری غیرضروری است. پیامبر(ص) نهتنها کودک را سرزنش نکردند، بلکه به مادر نیز آرامش دادند و از او خواستند با این مسئله طبیعی، آسان برخورد کند.
والدین نباید کودک را به خاطر شبادراری مقصر بدانند
این رویکرد پیامبر(ص) به ما میآموزد که شبادراری یک مسئله طبیعی است و نباید با واکنشهای تند، اضطراب و فشار روحی را به کودک تحمیل کنیم. همانطور که همه انسانها بعد از تخلیه احساس آرامش دارند، کودک نیز بدون قصد قبلی این اتفاق را تجربه میکند و اگر والدین با صبر و ملایمت رفتار کنند، میتوانند او را بدون ایجاد حس شرمندگی و گناه، به تدریج در مسیر کنترل ادرار یاری کنند و در نهایت، مهم این است که کودک احساس امنیت روانی داشته باشد و شبادراری را بهعنوان یک خطا یا گناه تلقی نکند، بلکه آن را مرحلهای طبیعی از رشد خود بداند.
رشد روانی کودک در مواجهه با مشکلات، از جمله شبادراری
شبادراری مداوم در کودکان میتواند با روشهای علمی و ملایم، از جمله تکنیکهای شرطیسازی، مدیریت شود و یکی از این روشها، استفاده از زنگ هشدار ملایم است که در لحظه خیس شدن، کودک را بیدار کند تا بتواند بقیه ادرار را در سرویس بهداشتی تخلیه کند. حتی اگر فقط 10 درصد از ادرار باقی مانده باشد، این موفقیت کوچکی محسوب میشود که باید مورد تشویق قرار گیرد. اگر کودک بگوید: «مامان، فقط یک ذره مانده است»، والدین باید با مهربانی و بدون ایجاد حس شرمندگی او را به دستشویی ببرند و با آغوشی گرم به او احساس امنیت بدهند.
نحوه برخورد صحیح با کودک هنگام شبادراری
مهمترین نکته این است که رفتار والدین نباید کودک را خجالتزده یا مضطرب کند. والدین نباید دست کودک را بهشدت بکشند یا با عصبانیت او را بلند کنند، زیرا این رفتارها باعث کاهش اعتمادبهنفس کودک و افزایش استرس او نسبت به خوابیدن میشود همچنین نباید این موضوع را در حضور دیگران بازگو کرد، زیرا حفظ آبروی کودک نقش کلیدی در رشد روانی او دارد.
مشکلات، فرصتهایی برای رشد روانی کودک هستند
یکی از جنبههای مهم شبادراری این است که میتواند زمینهای برای رشد روانی کودک فراهم کند. نحوه برخورد والدین در این شرایط تاثیر مستقیمی بر شکلگیری احساس امنیت، عزتنفس و سلامت روانی کودک دارد. اگر والدین با عاطفه، آرامش و آگاهی با این مسئله مواجه شوند، کودک یاد میگیرد که در برابر مشکلات زندگی، بدون احساس گناه یا اضطراب، بهدنبال راهحل باشد. این رویکرد نهتنها در شبادراری، بلکه در سایر چالشهای رشدی کودک نیز اهمیت دارد و به تقویت شخصیت او کمک میکند.
استفاده از روش خاموشی یا تغافل در تربیت کودک
تذکر مکرر و کنترل مداوم از سوی مادر ممکن است اثر منفی داشته باشد و کودک را به رفتارهای دفاعی سوق دهد بنابراین بهجای استفاده از تذکرات کلامی و تکراری، روش خاموشی یا تغافل میتواند مؤثرتر باشد. این روش به این معناست که مادر از توجه بیش از حد به رفتارهای کودک خودداری کند و به او فرصت دهد تا خودش از اشتباهاتش یاد بگیرد. اگر کودک خطای غیر عمدی مانند شبادراری، بازی کردن هنگام نیاز به دستشویی، یا رفتارهای مشابه داشته باشد، بهترین روش این است که از تنبیه و تذکر کلامی اجتناب کنیم و به جای آن، از روش تغافل استفاده کنیم.
روش تغافل یا غفلت در تربیت
تغافل در اسلام بهعنوان یک رویکرد تربیتی شناخته میشود که در آن والدین خود را بهصورت عمدی از مشاهده یا واکنش به رفتار اشتباه کودک غافل میکنند. این رویکرد به کودک این پیام را میدهد که او خود میتواند عواقب رفتارهایش را درک کند بهعنوان مثال، وقتی کودک در حین بازی شلوارش را خیس میکند، مادر بهجای تذکر مداوم، از واکنشهای شدید یا تنبیه خودداری میکند و به کودک اجازه میدهد تا از اشتباه خود آگاه شود و در آینده از آن اجتناب کند.
موارد استثنائی: خطاهای آسیبزننده
اما در صورتیکه کودک خطایی انجام دهد که آسیبزننده باشد، مانند شکستن یک لیوان، واکنش سریع و مداخله لازم است در این شرایط، مادر باید بدون تاخیر به کودک تذکر دهد و وسیله را از او بگیرد تا از خطر جلوگیری کند اما در خطاهای غیرعمدی، استفاده از روش خاموشی میتواند به تقویت خودآگاهی کودک کمک شایانی کند.
کودکان و کنترل ادرار: از ۲ تا ۳ سالگی
کودکان از ۲ تا ۳ سالگی میتوانند به تدریج کنترل ادرار خود را شروع کنند در این سن، بهطور طبیعی، کودکان توانایی کنترل عضلات مثانه را پیدا میکنند و بسیاری از آنها به تدریج شبادراری را کنار میگذارند، البته ممکن است در برخی موارد، در شب یا هنگام بازی در طول روز، به طور غیر عمدی اتفاقاتی مانند خیس کردن شلوار رخ دهد که این را باید بهعنوان یک اتفاق طبیعی در نظر گرفت.
تشخیص شبادراری غیرطبیعی
شبادراری زمانی بهعنوان یک مشکل غیرطبیعی تلقی میشود که به طور مداوم و بدون دلیل واضح رخ دهد. اگر شبادراری به صورت دائمی ادامه داشته باشد، باید علت آن را بررسی کرد و یکی از مهمترین عواملی که میتواند بر بروز شبادراری تأثیر بگذارد، نوع ارتباط بین کودک و خانواده بهویژه مادر است. ارتباطهای پرتنش، مقایسههای نابهجا، تذکرات غیر ضروری و سختگیریهای بیمورد ممکن است بر اضطراب کودک اثر گذاشته و باعث بروز مشکلاتی همچون شبادراری شوند.
اهمیت ارتباط صحیح با کودک
به همین دلیل، اگر شبادراری مداوم است، باید وضعیت روانی کودک و نوع ارتباط او با اعضای خانواده به ویژه مادر بررسی شود و بهجای تمرکز روی تشخیص به عنوان یک بیماری، مهم است که ارتباطهای صحیح و بدون تنش برقرار شوند تا کودک بتواند با اطمینان از این مشکلات عبور کند.
آمارهای شبادراری و تأثیر رفتار والدین
آمارهای مربوط به شبادراری کودکان قابل تعمیم به همه کودکان نیست در حقیقت، هر کودک شرایط خاص خود را دارد و مشکلاتی چون شبادراری به عوامل مختلفی بستگی دارد که نمیتوان آنها را به راحتی در قالب آمارهای عمومی قرارداد به همین دلیل، آمارها و نتایج به دست آمده از نمونههای تصادفی ممکن است برای تمام گروههای کودک قابل تعمیم نباشد.
اهمیت آموزش والدین پیش از فرزندآوری
آموزشهای والدین پیش از فرزندآوری نقش مهمی در پیشگیری از مشکلات رفتاری و روانی کودک ایفا میکند. والدین باید از ابتدا آگاه باشند که چگونه باید با کودک خود برخورد کنند، بهویژه در شرایطی که کودک مشکلاتی مثل شبادراری را تجربه میکند. والدینی که در حضور کودک، پرخاشگری کلامی یا جسمی دارند، نه تنها اثرات منفی بر سلامت روانی کودک میگذارند بلکه ممکن است مشکلات دیگری از جمله شبادراری و اضطرابهای رفتاری را برای کودک به وجود آورند.
تاثیرات منفی پرخاشگری والدین
پرخاشگری، چه کلامی و چه جسمی، اثرات منفی عمیقی بر روان کودک دارد. این نوع رفتارها باعث ایجاد احساس ترس و اضطراب در کودک میشوند که میتواند به بروز مشکلاتی چون شبادراری و حتی مشکلات رفتاری دیگر در آینده منجر شود بنابراین، والدین باید در انتخاب کلمات و برخوردهای خود با کودک دقت زیادی داشته باشند.
جمعبندی
در نهایت، شبادراری در کودکان موضوعی طبیعی و گذرا است که به دلایل مختلف، از جمله مسائل جسمی، روانی و ارتباطی، ممکن است رخ دهد. برخورد والدین با این موضوع باید با آرامش، صبر و درک باشد تا کودک احساس اضطراب یا گناه نکند. والدین باید در نظر داشته باشند که تربیت صحیح و درک مشکلات کودک، به ویژه در مواقعی مانند شبادراری، نقش مهمی در رشد روانی و عاطفی او دارد.
نکات کلیدی که باید در برخورد با شبادراری در نظر گرفته شوند شامل استفاده از روشهای غیر تنبیهی، تذکرهای ملایم و اهمیت ایجاد محیطی آرام و حمایتی برای کودک است همچنین، اهمیت درک عوامل مختلف موثر در شبادراری، مانند ارتباطات خانوادگی و فشارهای روانی، نباید نادیده گرفته شود و در صورتی که شبادراری همچنان ادامه داشته باشد، بررسی بیشتر توسط متخصصان روانشناسی توصیه میشود تا علتهای احتمالی شناسایی شده و راهکارهای مناسب ارائه گردد.
والدین باید به یاد داشته باشند که با برخورد مناسب و درک صحیح از مشکلات کودک، میتوانند به او کمک کنند تا این دوره را به سلامت پشت سر بگذارد و روابط عاطفی خود را با والدین بهبود بخشد.